Κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι γονείς μωρών και μικρών παιδιών αντιμετωπίζουμε με όλο και χειρότερους όρους το πρόβλημα της φροντίδας των παιδιών μας τις ώρες της δουλειάς.
Αρκετοί μπήκαμε στη διαδικασία να υποβάλλουμε αίτηση στον πιο κοντινό δημοτικό σταθμό. Μόνο τα 3/5 των αιτήσεων έγιναν δεκτές. Απ’ έξω έμειναν περίπου 200 παιδάκια. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι γονείς δεν φτάνουν καν να υποβάλλουν αίτηση, αφού ήδη αποθαρρυμένοι έχουν μάθει να μην περιμένουν λύση από τις ανεπαρκείς (ως ανύπαρκτες) κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου.
Μόλις 5 παιδικοί σταθμοί συντηρούνται από το δήμο, μόλις ένας βρεφικός σταθμός σε ολόκληρα τα Χανιά, ενώ δεν είναι λίγα τα ελλείμματα σε ειδικευμένο και βοηθητικό προσωπικό. Καθένας καταλαβαίνει ότι οι υποδομές δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις πραγματικές ανάγκες μας. Αποκαλυπτικό ότι οι ιδιωτικοί σταθμοί στην πόλη μας φτάνουν ή και ξεπερνούν τους 30! Να που η ανάγκη η δικιά μας και των παιδιών μας γίνεται επικερδές εμπόριο.
Φέτος ενημερωθήκαμε ότι οι αιτήσεις που κατατέθηκαν για τους δημοτικούς σταθμούς ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Είναι λογικό. Ποιος μπορεί τον καιρό της οικονομικής κρίσης να αντέξει τη μηνιαία δαπάνη των 300 ευρώ για τους ιδιωτικούς παιδικούς, με όλο τον εξευτελισμό στο μεροκάματό μας, όταν ο βασικός μισθός δύσκολα ξεπερνά τα 600 ευρώ; Το πρόβλημα των νέων γονιών κάθε χρόνο θα κλιμακώνεται, ενώ πολλοί-ιδιαίτερα νέες μητέρες- αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους, γιατί μπρος στο κόστος για τη φύλαξη των παιδιών η δουλειά μοιάζει απλώς «ασύμφορη». Που είναι η στήριξη στους εργαζόμενους γονείς, που είναι η στήριξη στην οικογένεια που χαρακτηρίζει μια προοδευμένη κοινωνία;
Αντίθετα, το ίδιο τον πλαίσιο κριτηρίων και προϋποθέσεων είναι τέτοιο που τελικά προγράφει το αποκλεισμό της μεγάλης πλειοψηφίας γονιών που έχουν ανάγκη. Ιδιαίτερα εκείνους που τα φέρνουν βόλτα πιο δύσκολα απ’ όλους, τους χρόνια άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους μερικά ή εποχιακά απασχολούμενους, τις γυναίκες που θέλουν να εργαστούν έξω από το σπίτι, τελικά την κύρια μάζα των εργαζόμενων γονιών.
Η λύση στο πρόβλημα είναι αυτονόητη. Να δημιουργηθούν τώρα δωρεάν δημόσιες υποδομές για τη φύλαξη και την αγωγή των μικρών παιδιών. Να διοριστούν παιδαγωγοί και βοηθητικό προσωπικό. Άμεσα να αξιοποιηθούν οι χώροι που υπάρχουν για να ανοίξει νέος βρεφικός σταθμός, να δημιουργηθούν παιδικοί σταθμοί που να αρμόζουν στα παιδάκια, για τη σωστή ψυχική και σωματική τους αγωγή. Να διεκδικηθούν πόροι από τα κρατικά ταμεία (περικοπές ας κάνουν από τις αγορές οπλικών συστημάτων). Να κάνει ο δήμος τομές, συντάσσοντας προϋπολογισμούς που να βάζουν πρώτα τα παιδιά μας, εμάς τους πολίτες και τις ανάγκες μας σε κοινωνικές υπηρεσίες. Να στηριχτεί η λαϊκή οικογένεια, αν θέλουμε να μιλάμε για προοδευμένη κοινωνία.
Καιρός είναι, λοιπόν, όλοι εμείς οι γονείς μικρών παιδιών να βρεθούμε, να μιλήσουμε και να διεκδικήσουμε αυτά και άλλα... «αυτονόητα».
